Χρόνια τώρα ακούμε από ιθύνοντες του αριστερού χώρου για το ηθικό πλεονέκτημα της ευρύτερης παράταξης. Το σχετικό αφήγημα  ισχυρίζεται η Αριστερά ενδιαφέρεται για τις πανανθρώπινες και αναλλοίωτες αρχές της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ισότητας, ιδιότητες που η Δεξιά δεν έχει, καθώς προωθεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το δίκαιο του ισχυροτέρου και τον «χαφιεδισμό». Από την άλλη , θεωρεί ότι αποτελεί την κατ΄ εξοχήν πατριωτική παράταξη, καθότι πρωτοστάτησε στην αντίσταση κατά των δυνάμεων κατοχής (1941-1944).

Βασική μας θέση: το ήθος της Αριστεράς, όπως και της κάθε παράταξης , το διαγράφουν κυρίως όσα κάνει όταν βρίσκεται στην εξουσία, όχι όσο είναι σε θέση αδυναμίας ή στην αντιπολίτευση.  

 Είναι αλήθεια ότι το έναυσμα της ίδρυσης της αριστερής ιδεολογίας με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ήταν όντως η αντίδραση σε μια χαοτική κοινωνική κατάσταση στη Δ. Ευρώπη του 19ου αιώνα. Σύντομα όμως έδειξε μεθόδους παρόμοιες με των αντιπάλων της. Το όλο ιδεολογικό σύστημα εκφυλίστηκε σε ένα ολοκληρωτικό θεωρητικό κατασκεύασμα, στο οποίο δεν είχε θέση η αντίρρηση, είτε από μέσα είτε απ' έξω. Όταν δε, το σύστημα αυτό ανέλαβε την εξουσία, έδειξε, σε πολλές περιπτώσεις, το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας.

 Αναλύοντας, συγκεκριμένα τη συμπεριφορά του ΕΑΜ στα χρόνια της Κατοχής έχουμε να παρατηρήσουμε, αφενός ότι το όλο εγχείρημα της οργάνωσης της αντίστασης είχε ως απώτερο αλλά σαφέστατο σκοπό την μονομερή στρατιωτική κατάληψη της εξουσίας, και αφετέρου ότι η συμπεριφορά των ενόπλων του ΕΛΑΣ έδειξαν ολοκληρωτική έλλειψη σεβασμού της ζωής  όσων θεωρήθηκαν «εχθροί του λαού». Σε αντίθεση με τις εμφύλιες διαμάχες βενιζελικών - μοναρχικών, όπου στόχος ήταν κυρίως η ηγεσία του αντιπάλου, «εχθροί του λαού» θεωρήθηκαν δεκάδες χιλιάδες απλοί άνθρωποι της αντίπαλης παράταξης, σαφώς ενεργοί, αλλά σε καμμία περίπτωση ηγετικά στοιχεία. Η τακτική αυτή άνοιξε το δρόμο για δεκάδες χιλιάδες εκτελέσεις το εξάμηνο της Εαμοκρατίας (Σεπτέμβριος 1944-  Μάρτιος 1945), πάντοτε καθ΄ υπόδειξιν εντόπιων στελεχών του ΕΛΑΣ. Η κατάρτιση λιστών προγραφών πανελλαδικά από συντοπίτες και συγχωριανούς των θυμάτων θα βαραίνει για πάντα την ιστορία της Αριστεράς, δείχνοντας το πραγματικά απώτατο βαθμό της τακτικής της κατάδοσης και του «χαφιεδισμού».

Ακολούθησε  η άφεση αμαρτιών των μειονοτικών δοσιλόγων (που πήραν «μεταγραφή» στον ΕΛΑΣ-ΔΣΕ) η 5^η Ολομέλεια του ΚΚΕ, που έθεσε ως στόχο του εμφυλίου πολέμου την «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία», και η  απέλπιδα προσπάθεια κατάληψης της Φλώρινας (ή έστω της Κόνιτσας) για να εγκατασταθεί η κομμουνιστική «κυβέρνηση», που έδρευε στο Μοναστήρι της Γιουγκοσλαβίας.

Ερχόμαστε στο σήμερα: η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική του γιγάντωση  βασίστηκε, αρχικά στην αμφισημία (μέσα ή έξω από το ευρώ) ούτως ώστε να ενώσει το πιο ριζοσπαστικό τμήμα της κοινωνίας με το πιο επιφυλακτικό. Τελικά, προτίμησε να προδώσει τον ίδιο τον κύριο κορμό της λαϊκής του βάσης. Η δεκάλεπτη ομιλία του τότε πρωθυπουργού στη συγκέντρωση του «Όχι», «έδεσε» στη συνείδηση των ακουόντων με την άτακτη συνθηκολόγηση απέναντι στη Γερμανική πολιτική, η οποία μετά από λίγες μέρες ακολούθησε. Δεν προσπαθούμε να ξεπλύνουμε το Μνημονιακό καθεστώς, αλλά η όλη διαχείριση από πλευράς Αριστεράς, άγγιξε τα όρια της εξαπάτησης και της άσκοπης πρόκλησης διχασμού.

Συνεχίζουμε με τη συμφωνία των Πρεσπών. Πραγματικά εξεπλάγημεν βλέποντας τα αριστερά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ)  να διαγκωνίζονται εντός του Κοινοβουλίου για την πιο γνήσια  πρακτόρευση του Μακεδονισμού στην Ελλάδα. Η μακεδονική ταυτότητα  στο σήμερα αφέθηκε να εννοεί αποκλειστικά σλαβικό έθνος. Προφανώς και δεν αποτελεί σοβαρή μομφή η μη καταγγελία της συμφωνίας από την επόμενη Κυβέρνηση, διότι  οι διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει ένα κράτος  δεν μπορούν να καταργηθούν μονομερώς (εκτός ίσως από το Ισραήλ σε ό,τι το αφορά). Η μη κύρωση των σχετικών πρωτοκόλλων δείχνουν τις πραγματικές προθέσεις της σημερινής κυβέρνησης στο θέμα αυτό. 

 Στην προεκλογική περίοδο του 2019 ήταν φανερή η πρόθεση λύσης τύπου Πρεσπών στο Αιγαίο. Αυτή η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώθηκε από τις συζητήσεις στη Βουλή για τους εξοπλισμούς. Η ρητορική του κόμματος δείχνει τη διεθνιστική του βάση, που θεωρεί αναγκαία την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων  χάριν του διεθνισμού και την ταπείνωσης του εθνικού φρονήματος του ελληνικού λαού.

Σχολιάζοντας πρόσφατο άρθρο αριστερού ιθύνοντα περί πατριωτισμού και «προδοτών», έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής.  Πρώτον, ότι οι αριστεροί  ήταν κατά τον αρθρογράφο , «τα πιο καλά παιδιά της πατρίδας». Για να επιβεβαιώσει την αυτάρεσκη αίσθηση «ηθικής ανωτερότητας» των αριστερών, μόνο και μόνο λόγω αυτής τους της ιδιότητας. Οι δεξιοί στο μυαλό τους ήταν πάντα τα κατακάθια της κοινωνίας: χαφιέδες , ιδιοτελείς, φιλοχρήματοι,  άσπλαχνοι. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους ότι «μικροαστικές συνήθειες», όπως η τιμιότητα στην εργασία και στη ζωή, η φιλοπατρία με την κυριολεκτική έννοια, ακόμα και η προσήλωση στην Ορθόδοξη θρησκεία είναι έννοιες  όχι άξιες χλευασμού, αλλά λειτουργικές και ενίοτε απαραίτητες υποκειμενικά και αντικειμενικά. Σημειώνουμε και την χρήση από τον ίδιο αρθρογράφο των γνωστών ύβρεων του συρμού, που πλέον ανάγονται σε ημιεπίσημο σύνθημα του κόμματος.

Στο κυρίως θέμα: η σκληρότητα των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων επί του αριστερού πληθυσμού, δεν ήταν θεμιτή, έχει όμως εξήγηση. Ποιοί υπήρξαν, εν τέλει, σύμμαχοι όμορων χωρών κατά της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού; Ποιοι έταξαν αλλαγή συνόρων σε βάρος της πατρίδας; Ποιοι προσπάθησαν να κόψουν την Ελλάδα στα δύο; Ποιοι κατέδιδαν απλούς ανθρώπους όχι απλά για φυλακές, αλλά για εκτέλεση και συχνά εκτέλεση  χωρίς σφαίρες; Ναι, ποιοι εκτελούσαν μαζικά αμάχους χωρίς τύψεις, θεωρώντας ότι η εμφύλια σύγκρουση είχε κριθεί και κανείς δε θα λογοδοτούσε; «Τα πιο καλά παιδιά της πατρίδας»;

Στο σήμερα: ποιοι ξεπούλησαν το αντιμνημονιακό κίνημα, μόνο και μόνο για την πολιτική τους επιβίωση; Ποιοι έδωσαν την έννοια της μακεδονικότητας  στους Σλάβους; Ποιοι εν τέλει θεωρούν ότι ο διεθνισμός πρέπει να ταπεινώσει τον υγιή πατριωτισμό μέσω της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, με πρόφαση την εξασφάλιση της ειρήνης;

«Προδότες» είναι μια λέξη που δεν  χρησιμοποιείται πια, και καλώς δεν χρησιμοποιείται.  Όμως , όπως οι παρατάξεις δεν είναι όλες το ίδιο κοινωνικά ευαίσθητες  (η Δεξιά ευνοεί την ελεύθερη οικονομία και η Αριστερά την αναδιανομή) έτσι και όλες οι παρατάξεις δεν μπορεί να θεωρηθούν το ίδιο πατριωτικές. Ο διεθνισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί πατριωτική θέση, είναι εξ ορισμού ο αντίποδάς του. Επίσης, η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι το ίδιο με τον πατριωτισμό. Δεν είναι πατριωτισμός  το κατά πόσο χορτάτος είναι ο λαός. Προφανώς και είναι και αυτό αξία, αλλά ο πατριωτισμός είναι κάτι άλλο.  Είναι η προσήλωση στην έννοια της εθνικής πατρίδας ως τέτοιας, και τίποτε άλλο.